„Siostra Hanka” - tak była nam znana Anna Mirecka-Lubowicka, zmarła 16 września 2003 r. po długiej i ciężkiej chorobie. Odeszła od nas, mając 93 lata, na wieczną wartę.

Urodziła się 25 sierpnia 1910 roku w Ciechocinku. Maturę otrzymała w 1928 roku w gimnazjum im. Cecylii Plater-Zyberk w Warszawie. W 1926 roku umarła jej matka i Anna musiała pomagać ojcu w prowadzeniu domu i w opiece nad dwoma młodszymi siostrami (10 i 8 lat). Mimo dodatkowych obowiązków wstąpiła do Harcerstwa do 6 WŻDH. Po maturze została drużynową tej drużyny.

W 1928 roku wstąpiła na Wydział Ogrodniczy SGGW, który ukończyła w 1937 roku. W 1932 roku zorganizowała drużynę przy gimnazjum im. Heleny Rzeszotarskiej i prowadziła ją jako drużynowa do 1933 roku. To była 21 Warszawska Żeńska Drużyna Harcerska). W każdej drużynie organizowała obozy letnie i wycieczki. Prowadziła też Wydział Obozów i Wycieczek Chorągwi Warszawskiej. Organizowała też wycieczki dla skautek przyjeżdżających do Szkoły Instruktorskiej na Buczu. W 1933 roku przeszła na Buczu kurs Harcmistrzowski, z którego powstał Zastęp "Krokusów". Instruktorki tego zastępu utrzymywały kontakty do końca życia. Hanka była przedostatnim "Krokusem".

W 1933 roku umarł ojciec Hanki. Musiała przyjąć wiele obowiązków związanych z opieką nad siostrami. Musiała ograniczyć systematyczną pracę w Harcerstwie. W 1933 roku w lecie zorganizowała i prowadziła obóz reprezentacyjny z okazji przyjazdu gen. Baden-Powella do Polski. A w roku 1935 na Zlocie w Spale była komendantką Chorągwi Warszawskiej i odpowiedzialną za zaopatrzenie Zlotu.

"Siostra Hanka" pracowała również w Polskim Czerwonym Krzyżu. W czasie 3-ego roku studiów ukończyła Kurs Sióstr Pogotowia PCK i złożyła przysięgę „czerwonokrzyską”. Kartę mobilizacyjną otrzymała w pierwszym dniu wojny. Pracowała w wojskowym szpitalu Ujazdowskim.

W październiku 1939 r. wstąpiła do Służby Zwycięstwu Polski. Oprócz pielęgnacji chorych, prowadziła w szpitalu komórkę legalizacyjną, zaopatrującą rannych, uciekających ze szpitala żołnierzy w dokumenty. Wpadka komórki przygotowującej lewe dokumenty, zmusiła Hankę do natychmiastowego wyjazdu z Warszawy. Stało się to w połowie czerwca 1940 r. Wyjechała do majątku Kunin w kieleckim - położonego u podnóży Gór Świętokrzyskich. Nadal prowadziła działalność konspiracyjną jako kolporterka "Biuletynu Informacyjnego", udzielała pomocy sanitarnej rannym i chorym w oddziałach partyzanckich, organizowała kursy sanitarne dla ludności i "meliny" dla rannych, organizowała i prowadziła opiekę sanitarną nad rannymi z oddziałów partyzanckich w obwodach opatowskim, iłżeckim i starachowickim. Miała dobre i pewne kontakty z okolicznymi majątkami, parafiami oraz siatką konspiracyjną. Dlatego też Hance często powierzano zadanie organizowania miejsc dla odbycia spotkań kontaktowych dowódców oddziałów, siatki konspiracyjnej, specjalnych łączników itp. Była osobą zaufaną.

Od lipca 1944 roku dołączyła na stałe do oddziałów partyzanckich Zgrupowania Ponury-Nurt. Została sanitariuszką. Brała udział we wszystkich ich bitwach. Kiedy w listopadzie I Batalion "Nurta" przeszedł na teren powiatu włoszczowskiego, zorganizowała oddział chirurgiczny w szpitalu RGO w Wodzisławiu i tam umieściła rannych. Przetrwali tam do stycznia 1945 r., gdy tereny te objęła ofensywa sowiecka.

5 sierpnia 1945 r. podjęła pracę, jako administrator majątku doświadczalnego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Nowej Wsi koło Grójca. W majątku tym staraniem Hanki znajdowało pracę i przytulisko wielu żołnierzy zabłąkanych w owym czasie, po rozwiązaniu oddziałów partyzanckich Kielecczyzny. Pracowała tam do 1953 roku w domu, opracowując projekty zieleni dla Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych.

W 1946 roku wyszła za mąż za Jerzego Lubowickiego, oficera oddziału partyzanckiego, który stracił nogę w bitwie pod Lipnem.

W 1953 roku przeniosła się do Warszawy. Do 1959 roku pracowała w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej, Wydział Zieleni. W okresie 1959 - 1971 prowadziła odbudowę zespołu "Łazienki" jako naczelnik Wydziału Zieleni przy Zarządzie Pałacu Kultury i Nauki. W 1971 roku przeszła na emeryturę.

Należała do NOT-u. Była członkiem założycielem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa. Od powrotu do Warszawy w 1953 roku nawiązała kontakt z dawnymi instruktorkami i włączyła się do pracy w Zespole Wędrowniczek po Zachodnim Stoku. Nie zaprzestała kontaktów z dawnymi towarzyszami broni i pomocy na rzecz Środowiska Żołnierzy Świętokrzyskich Zgrupowań Partyzanckich PONURY-NURT, którego była współzałożycielem i członkiem Zarządu do ostatnich dni.

Cieszyła się ogromnym autorytetem i sympatią. Za zasługi bojowe, pracę zawodową i społeczną została odznaczona: Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Krzyżem AK., Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i innymi resortowymi.

Zmarła 16 września 2003 r. Msza święta żałobna została odprawiona w piątek 19 września o godz. 11:00 w kościele św. Józefata w Warszawie. Została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Cześć Jej pamięci.

Edward Karpiński