Palma wielkanocna to symbol zmartwychwstania i nieśmiertelności duszy, zwycięstwa, męki i odkupienia. Niedziela Palmowa zwana również Niedzielą Wierzbną przypada na tydzień przed Niedzielą Wielkanocną. Wówczas wszyscy wierni idą do kościoła poświęcić palmy. Źródła podają, że tradycja ta sięga już XI wieku.

Niegdyś wierzono, że poświęcona palma chroni przed wszelkim złem nie tylko ludzi, ale także zwierzęta i płody rolne. Przed laty w Niedzielę Palmową gospodynie dawały dzieciom do zjedzenia bazie kotki albo delikatnie uderzały palmami swoje dzieci. Wszystko dlatego, aby potomstwo było zahartowane, rosło silne i zdrowe.

Palma wielkanocna powinna być kolorowa jak wiosna i dawać nadzieję. Co ważne, do wykonania palmy wielkanocnej nie należy używać gałązek topoli, ponieważ na niej powiesił się Judasz. Koniecznie powinny znajdować się w niej natomiast gałązki wierzbowe.

Marzanno, Marzanno
już nie chcemy ciebie,
niech świeci nam słonko
na wiosennym niebie.
Marzanno, Marzanno
zabierz z sobą lody,
chcę cieszyć się wiosną
póki jestem młody.
                      E. Romaniec - Zawadzka.

Topienie Marzanny to najstarszy obrzęd słowiański. Historia tej słomianej lalki sięga czasów Słowian Zachodnich i wiąże się z boginią słowiańską, która symbolizowała zimę i śmierć. Ponadto uosabiana była z wszelkim złem i nieszczęściem. W celu przywołania lepszego jutra w czwartą niedzielę Wielkiego Postu palono lub topiono słomianą lalkę odzianą w białe płótno i przyozdobioną kolorowymi wstążkami.

21 marca, a więc w pierwszy dzień kalendarzowej wiosny przedszkolaki ze Szkoły Podstawowej im. Armii Krajowej w Olesznie postanowiły na dobre pożegnać się z zimą. Pomimo białej i wietrznej aury wspólnie z wychowawcami: panią Spurek Małgorzatą i panią Michałek Justyną wybrali się na spacer z kolorową Marzanną, którą dzień wcześniej wspólnie wykonali. Ze śpiewem na ustach i wielkim podekscytowaniem patrzyli, jak płomienie ognia trawią „zimową pannę”. Większość z nich po raz pierwszy spotkała się z tradycją palenia Marzanny w celu przywoływania wiosny.

Autorka: Aleksandra Bobińska

Przyglądam się zdjęciu pewnej rodziny zrobionemu kilka miesięcy temu. Patrzę na dom i jego elewację, z której sypał się tynk. Wewnątrz domu, w rogach pojawiał się grzyb, a brak kanalizacji nie sprzyjał warunkom do wychowania dzieci. Małe dzieci - w tym jedno chore na mukowiscydozę - nie mogły się tam uczyć ani bawić. Rodzicom groziło odebranie ich. Niestety, fundusze tej rodziny nie pozwalały na remont domu. Czasem z trudem starczało im na lekarstwa dla chorego dziecka. Łzy same cisnęły mi się do oczu, kiedy patrzyłam na tych ludzi.

Jakiś czas potem ukazał się artykuł z udziałem tej samej rodziny. Dzięki Fundacji ,,Jesteśmy Blisko”, która działa w moim powiecie, tej rodzinie udało się zatrzymać dzieci, a dzięki akcji charytatywnej mającej na celu zebranie pieniędzy na remont domu dla tej rodziny, udało się polepszyć jej warunki bytowe.

Gdy czytałam ten artykuł, przypomniał mi się Jan Paweł II, który wypowiedział piękne słowa: „Nie zatwardzajmy serc, gdy słyszymy krzyk biednych. Starajmy się usłyszeć to wołanie. Starajmy się tak postępować i tak żyć, by nikomu w naszej Ojczyźnie nie brakło dachu nad głową i chleba na stole, by nikt nie czuł się samotny, pozostawiony bez opieki.”

Autorka: Marta Jasnos

Nela urodziła się poważnie chora. Od początku było wiadomo, że nigdy nie stanie na własnych nogach i będzie skazana na życie na wózku inwalidzkim. Był to wielki cios dla całej rodziny oczekującej narodzin w pełni sprawnego i zdrowego dziecka.

Wielu ludzi, patrząc na moją kuzynkę, widzi dziecko, któremu zawsze będzie ciężko i nad którym trzeba się litować, ponieważ los je tak niesprawiedliwie potraktował. Sama się dziwię, pisząc te słowa. Myśląc o Neli, widzę śmiejącą się 11-latkę, która zawsze potrafi poprawić mi humor, chociaż sama pewnie nawet nie zdaje sobie z tego sprawy.

Wracam w myślach do naszych wspólnych wakacji nad morzem, kiedy mieszkałyśmy razem w niewielkim, drewnianym domku i codziennie chodziłyśmy się kąpać. Chyba nigdy nie zapomnę tego, jak podczas dłużącej się nam podróży przez godzinę śpiewałyśmy tę samą piosenkę, aż w końcu nasze znudzone mamy kazały nam przestać, mówiąc, że chyba wpadłyśmy w jakiś trans. W takich chwilach naprawdę dziękuję, że mogę przy niej być, a zasada "Carpe diem" nabiera prawdziwego sensu.

Autorka: Katarzyna Migacz

Często sięgam pamięcią do późnego, mglistego wieczoru okraszonego intrygującymi opowieściami z młodzieńczych lat Liderki mojej Rodziny. Ową Liderką jest ukochana Babcia, która – od zawsze - zawsze była osobą, scalającą rodzinę. I oto siedzimy obie: ja i Ona. Towarzyszą nam filiżanki z przewyborną herbatą i porcją partykularnych wypieków, w postaci rogalików świętokrzyskich. Skupiona wsłuchuję się w historię seniorki o tym, jak ciężko było być kobietą w czasach jej adolescencji - czyli modości (...)

Czasem wydaje mi się, że ja - młoda dziewczyna, urodzona po 1999 roku – narzekając „na życie”, zapominam o tym, jak żyło się naszym rodzicom i dziadkom. Na szczęście mam moją Babcię- skarbnicę opowieści o życiu, o rodzinie, o Olesznie - miejscu, w którym dorastam, uczę się, mam wspaniałych przyjaciół.

Jestem dzieckiem XXI wieku. Uczęszczam do nowoczesnej i zmodernizowanej szkoły, którą lubię. Nauka jest dla mnie obowiązkiem, ale jednocześnie darem; jest czymś niesamowitym i cieszę się, że mogłam go otrzymać. Widzę, jak wielkie zmiany zaszły w mojej miejscowości. Za czasów dzieciństwa Liderki mojej Rodziny nie było tu kolorowo, a analfabetyzm był czymś powszechnym. Dla wielu Alma Mater – czyli zdobycie wyższego wykształcenia, było szczytem nie do osiągnięcia. Do szkoły mogły uczęszczać tylko nieliczni członkowie rodziny, a klasy i tak były przepełnione. Czasy moich Rodziców dały postęp edukacyjny, ale oni nie mieli takich możliwości rozwoju, jakie mam ja.